سلام،
مــن غلام قمــرم ، غيـــر قمـــر هيــــچ مگو پيش مـــن جــز سخن شمع و شكــر هيچ مگو سخن رنج مگو ،جز سخن گنج مگو ور از اين بي خبري رنج مبر ، هيچ مگو دوش ديوانه شدم ، عشق مرا ديد و بگفت آمـــدم ، نعـــره مــزن ، جامه مـــدر ،هيچ مگو گفتــم :اي عشق مــن از چيز دگــر مي ترســم گــفت : آن چيـــز دگـــر نيست دگـر ، هيچ مگو من به گــوش تـــو سخنهاي نهان خواهم گفت ســر بجنبـــان كـــه بلـــي ، جــــز كه به سر هيچ مگو قمـــري ، جـــــان صفتـــي در ره دل پيــــــدا شـــد در ره دل چـــه لطيف اســت سفـــر هيـــچ مگــو گفتم : اي دل چه مه است ايــن ؟ دل اشارت مي كرد كـــه نـــه اندازه توســت ايـــن بگـــذر هيچ مگو
