کوه زندگم کجاست تا به او تکیه کنم

باور نداشت جنگ تمام شده و هر روز آماده رزم بود.[1]
به شب بیداری‌ها و خیره شدنش به نقاط حمله احتمالی دشمن عادت کرده بودیم.
رفتن­­ و آمدن­ها و غیبت­های چند روزه­اش برای کسب اطلاعات و عملیات دیگر برای خانواده عادی شده بود.
اما نمی­دانستیم که یکی از این غیبت‌ها؛ غیبتی دیرپا  خواهد شد.

دو سال پیش پدر برای همیشه رفت و دیگر بازنیامد.
دو سال است که برای مأموریت شناسایی و جمع‌آوری اطلاعات به کوهستان‌های سردشت رفته و دیگر بازنگشته است.
دو سال تمام هر جایی­که تصورش را بکنید زیرپا گذاشتیم، اما اثری از او نیافتیم.
می‌گفت، رزمندگان منتظر اطلاعات هستند و اگر   اطلاعات به دست آنها نرسد، غافلگیر خواهند شد.

عشایر مناطق کوهستانی سردشت چنددهه بعد از پایان جنگ، مدام، محمدحسین مارسولی را می‌دیدند که به زغم خود درحال جمع‌آوری اطلاعات بود.
با اندک آذوقه‌ای به دل کوه می‌زد تا برای فرماندهان عملیات، اطلاعات جمع‌آوری کند.
برایش اهمیتی نداشت که نزدیک به 30 سال از پایان جنگ گذشته ،
موج خمپاره  در همان سال‌های جنگ نگاه داشته و اجازه نداده بود با واقعیت پیرامون ارتباط ایجاد کند.
خانواده هنوز چشم انتظار بازگشت اویند.

پ.ن : چندی قبل خبری با عنوان جانباز گمشده خواندم که .....بماند ....